Eddy, Mia's echtgenoot
Telkens als ze hier in het Huis Erika Thijs geweest is, loopt Mia thuis weer opgevrolijkt rond.
Mia vertelt het allemaal terwijl enkele bezoekers Huis Erika Thijs binnensijpelen. “Hier komen mensen over de vloer die iets gelijkaardigs meemaakten", zegt ze. "Dat schept een band. Ik verzeilde hier in het groepje dat handwerk doet. Op Whatsapp heten wij de haakladies.”
Even later zijn in de grote zaal acht mensen met handwerk bezig. Er wordt niet enkel gehaakt en het zijn niet enkel ladies, er is ook een man die komt breien. Mia borduurt. Als vanzelf vult de zaal zich met Limburgse gemoedelijkheid en gezellig gekeuvel.
“Dit is zo plezant”, vertelt Mia. “Als ik op mijn eentje bezig ben, kom ik toch snel wat fut tekort. Samen borduren geeft mij energie. En je hoeft hier niet over je ziekte te babbelen. Hetb gaat hier veel vaker over de kinderen en de kleinkinderen.”
"Je hoeft hier niet over je ziekte te babbelen."
In een hoekje zit Eddy. Hij is de man van Mia en komt altijd mee. “Anders zou ik niet kunnen komen”, vertelt Mia. “Wij moeten een eindje rijden om hier te geraken en sinds de chemo heb ik concentratiemoeilijkheden. Als ik hier een hele namiddag bezig ben geweest, zie ik het niet zitten om nog achter het stuur te kruipen.”
Ook voor Eddy is er veel veranderd. “Thuis komt er nu veel op mijn schouders terecht.” Het doet Eddy deugd dat hij als naaste ook gebruik mag maken van de massagestoel waarover Huis Erika Thijs beschikt. De rest van de tijd lees ik hier de krant, praat ik met een vrijwilliger of luister ik naar wat de dames vertellen.”
Eddy doet het met plezier, zijn vrouw vergezellen in Huis Erika Thijs, want: “Mia bloeit hier altijd weer open. Telkens als ze hier geweest is, loopt ze thuis weer opgevrolijkt rond.”
Bron: Candras Foundation (www.candras.org)
